Trudno wyobrazić sobie przemysłową, masową produkcję mebli bez udziału płyt drewnopochodnych. Płyty wiórowe, płyty pilśniowe MDF, HDF, sklejka czy też mokro formowane płyty pilśniowe twarde są w meblarstwie materiałami szeroko stosowanymi i łatwo dostępnymi. Wśród nich znamienną rolę odgrywają cienkie płyty pilśniowe.

Cienkie płyty pilśniowe powstają poprzez spilśnienie drewna rozdrobnionego w procesie termomechanicznym aż do pojedynczych włókien. Podstawowy proces technologiczny produkcji, jakim jest rozwłóknianie, prowadzony jest w środowisku pary wodnej o odpowiednio wysokim ciśnieniu i temperaturze. Dalszy proces produkcji
może być prowadzony w środowisku wodnym lub powietrznym. Metoda mokra produkcji płyt pilśniowych jest technologią starą, posiadającą ponad wiekową historię. W wielu krajach UE, a obecnie także już i w Polsce, zlikwidowano nieomal 70% istniejącego niegdyś potencjału produkcyjnego tej gałęzi przemysłu płytowego.

Bardzo dynamicznie rozwija się natomiast na świecie, w Europie, a także i w Polsce, energooszczędna, sucha metoda produkcji. Płyty MDF (HDF, MDF i LDF) znajdują coraz więcej zastosowań i wydaje się, że zapotrzebowanie na nie będzie nadal wzrastać. Polska w dziedzinie produkcji płyt drewnopochodnych zalicza się do ścisłej europejskiej
czołówki. Cienkie płyty pilśniowe produkowane metodą mokrą i suchą, chociaż składają się z otrzymanych w identyczny sposób włókien drzewnych, różnią się nieco właściwościami.

Mokra metoda produkcji

W roku 1859 w USA opatentowano sposób rozwłókniania drewna. Tę datę można uznać za narodziny technologii produkcji płyt pilśniowych. Pierwsza fabryka powstała jednak dopiero 40 lat później w Wielkiej Brytanii. W 1929 roku uruchomiono pierwszą fabrykę płyt pilśniowych w Szwecji, a trzy lata później w Niemczech. W naszym kraju przemysł płyt pilśniowych nie istniał przed II wojną światową. Pierwsze trzy duże – jak na powojenny okres – fabryki sprowadzono ze Szwecji i zlokalizowano w Czarnej Wodzie, Koniecpolu i Nidzie. Fabryki te uruchamiano sukcesywnie w okresie 1951 – 1954. Szwecja była w owym czasie potentatem w produkcji płyt pilśniowych, i to nie tylko w Europie, ale także w świecie. Dalszy rozwój krajowej produkcji odbywał się na drodze modernizacji
istniejących zakładów, w tym poprzez budowę nowych ciągów produkcyjnych, jak również całych nowych fabryk. Powstały one w Przemyślu, Czarnkowie, Karlinie i Krośnie Odrzańskim w oparciu o maszyny budowane w Polsce. Materiałem do produkcji płyt pilśniowych wytwarzanych w technologii mokrej jest drobnica leśna i tartaczne zrzyny. Był to surowiec tani i łatwo dostępny. Obecnie stał się też surowcem energetycznym i płytom pilśniowym wyrosła surowcowa konkurencja. Wraz z ilościowym następował rozwój asortymentowy produkcji. Pojawiły się płyty twarde lakierowane, bardzo twarde hartowane olejowo (BT), porowate bituminizowane, perforowane itp. Rynek zbytu na płyty pilśniowe zdawał się być na długo zapewniony dzięki ich wielostronnej użyteczności i niskiej cenie.
Załamanie produkcji płyt pilśniowych wytwarzanych metodą mokrą w Polsce nastąpiło na krótko wraz z okresem przemian gospodarczych po zmianie ustroju, chociaż praktycznie wszystkie polskie zakłady za wyjątkiem fabryki w Nidzie-Rucianem okres przemian przetrwały. Nigdy nie osiągnięto jednak poprzednich wielkości produkcji, przekraczających 300 tys. Mg na rok. Zmiany wielkości produkcji przedstawiono na wykresie rys. 1. Polska mimo nieco ograniczonej produkcji była przez wiele lat europejskim liderem w tym asortymencie płyt. Później, w wyniku zażegnanego niedawno ogólnoświatowego kryzysu i zatrzymania linii produkujących płyty twarde w Karlinie, Koniecpolu, Krośnie Odrzańskim i Czarnkowie, nastąpiło zdecydowane zmniejszenie produkcji. Płyty produkowane metodą mokrą zastąpiły w większości zastosowań płyty HDF, wytwarzane w technologii suchej.